Нешта знаем… Нешта знаем…“
„Ку-ку! Ку-ку!“ над агрэстам:
„Знаю нешта… Знаю нешта…“
На пяколку дзед ляжыць,
Лічыць грошы і дрыжыць.
Бабка рупна, бабка жвава,
Сала скварыць, есці варыць.
Між сабою ані слова.
За дзвярыма: „Гэй, здарова!“
Хтосьці крыкнуў у камору.
„Пахвалёны!“ — хтось гаворыць.
І дарослыя і дзеці —
Ўсе сюды. Няма дзе дзецца.
Паглядаюць асцярожна.
„Дзе ваш госць?“ — пытае кожны. —
„Што дзядок на печы змоўк?“
„Дзе схаваўся ваш сынок?“
„Мо‘ зрабіўся нейкай цацай
І не хоча з намі знацца?“
„Не ў спадобу за абедам
Пазюзюкаць тут з суседам?“
„Ці ён стаў такім багатым,
Што прыкажа выйсці з хаты?“
„Жарты-жартамі, а дзе ён?
Вось якраз-жа і нядзеля…“
— Ці то сын наш? — дзед аж крыкнуў.
Бабка лыпіць вочы дзіка.
На гародзе незнарок
Знайшлі свежанькі пясок…
IV
Туман згінуў у даліне.
Пяе птушка на галіне:
Глядзіць сонца дабрадзеем.
Лес шапоча: „знаю, дзе ён!“
Сыплюць пэрлам роскі ночкі:
„Во слядочкі! Во слядочкі!“