Дзед не крыўдзіў нават мух,
А папаўся ў вірны рух.
„Грошы мне на гвалт патрэбны“.
Смак іх хмельны, смак іх хлебны
Так завабіў, што дзед сівы
Аж спалохаўся ад дзіва.
„Што мне грошы, што багацце,
Доўга ўжо ці буду ў хаце.
Вось сыночак мой, Ягорка,
Недзе ў людзях жыве горка.
З яго здзекуюцца, чэрці.
Ён напэўна церпам церпіць.
Я гатоў пайсці на грэх…
Для сынка спрабую… Эх…“
„Мо‘ дадому прыдзе хутка,
Дык жыццё паправіць тутка.
Адсапнецца ён ад мукі,
Адпачнуць ад працы рукі.
Як ніколі, як ні разу,
Пажыву я з сынам разам.
Я быка куплю, карову,
Трэба новыя нарогі.
Ды з пяток свіней, авечак.
Богу дам я пару свечак.
Маю-ж сына аднаго —
Для яго ўсё, для яго…“
Госць, злажыўшы грошы ў жмені,
Сунуў кучамі ў кішэні.
Раз, другі зяўнуў на лаве
І прылёг. Камарык жвавы
Гуў, звінеў над самым вухам.
Падарожны што ёсць духу
Захрапеў пад старым „спасам“.
Дзед, бабулечка тым часам
Не збіраліся йшчэ легчы,
Штось шукалі каля печы.