Перайсці да зместу

Старонка:Збор твораў (Бядуля, 1937). Том I.pdf/308

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Туманом апранае фальварак,
Нібы ў шэры, вільготны кажух,
Варанне падбухторыць да сварак,
Вырай птушак спляце у ланцуг.

Зробіць зыбку з асвера над студняй,
Закалыша туды і сюды,
Завядзе свае спевы марудна,
Хоць давіся ад гэткай нуды.

Восень ценем палохае, труціць
Адзінокія мутныя дні;
Кожны раз жменьку хвіль яна скруціць;
Ноч раней затуляе лугі…

Ноч расце і расце, нібы казка,
Цёмным ценем між стромкіх барын.
Сябру дню уступае, як ласку,
На жыццё надта мала гадзін.

I

І гудзіць малатарня на доднік,
Коні шчыра пільнуюць свой круг,
І драцянкай фарсіць малы шкоднік, —
Абарваны свавольнік-пастух.

Як загойкае грозна і злосна,
Як тыркне пугаўём пад аброць,
Дык аж коніку робіцца млосна,
А дагэтуль ішоў самахвоць.

То паправіць хамут гаспадарна,
Раптам лейцы без толку рване…
„Галапуп! — хтось крычыць, — што так марна?
Не кіруе, а толькі псуе!“

У таку малатарні у губы
Снапы сам падае гаспадар.
Аж скрыгочуць сталёвыя зубы,
Паядаюць і жруць глебны дар.