Старонка:Збор твораў (Бядуля, 1937). Том I.pdf/259

Ў лесе з хвойкамі гавора.
Дзіва-дзіўна пляце-вяжа,
Зычыць гулка, шэпча, кажа
Свае казкі, свае байкі,
Свае цуды, свае грайкі.
Гэта — рай-раёчак панскі,
Што завецца Крушняй Яснай.
Маці ўспомніла і рада, —
Паглядае на прысады:
— То-ж няма, нябесны тата,
Там цяперка пана-ката.
Парабочкі цяпер самі
Там жывуць гаспадарамі,
Лоўка ладзяць гаспадарку
У тым пакінутым фальварку.
Там, дзе „хаму“ было цесна, —
Цяпер гулка пяюць песні;
Дзе лілася кроў мужычча, —
Цяпер шчасце сонца зыча.
Трэба шчыранька старацца, —
Карміць будзе сытна праца.
Зямля корміць, тых шануе,
Хто мазоль на ёй шаруе. —
Разважае удавіна:
— Ў пастухі аддам я сына
Гарапашнікам у рукі.
Буду мець я менш дакукі;
Выйдзе там з яго араты
Мо‘ не горшы, чым у таты.
Не пакрыўдзіць — хто меў крыўду,
Каму гора так абрыдла.
Скажа слова шчыра, ціха, —
Знае сам па чым фунт ліха.
І чаму-ж я ўсё, сарока,
Так, маўчала абібокам
І сынка трымала ў хаце?
Ой, дурненькая я маці! —
Моцна лае сябе баба