І „ламакай“ і „нязграбай“,
Аглядае хатку-пустку
І кусае хвост ад хусткі:
— Ну і глузд у баб трухлявы,
Розум наш, дальбог, няжвавы!
III
Хутка баба парашыла.
Пастушку, што трэба, сшыла,
Навучыла быць паслушным,
Быць старанным, разварушным.
Павяла сынка малога
У шчаслівую дарогу —
У фальварак да ратаяў.
Па гасцінцы лядок таяў.
Быў дзянёк вясёлы, светлы,
Грэла сонца шчыра, ветла,
Пелі птушкі па галінах,
Неба сэрца весяліла.
На зямлі з-пад снежных рамаў
Дзе-нідзе ляжалі плямы
Чорнай глебы, смачнай, тлустай,
Бы цямнелі хлеба лусты.
Гэтак пахла ўсюль вясною —
Над нізінай, над гарою;
Ў вышыні — ў блакітнай далі
Гучна жаўранкі спявалі.
Завяла сыночка матка
Ў дом-палац бялюткі, гладкі.
Шчыра там сустрэлі Янку
Ў тую ясную заранку.
І сказалі быць смялейшым,
Весялейшым ды спрытнейшым.
У гасподзе, як і кожны,
Долю будзе мець і ён-жа
Хай ён пасвіць добра стадка.
Будзе мець усё ў дастатку:
