VIII
Гэта Сонька, гэта Сонька
Раптам трызніць пачала.
У яе гарачы лобік,
У вачах блішчыць імгла.
Я бягом пайшоў да рэчкі.
У руках прынёс вады.
На мяне глядзіць мой бацька.
„Ну, што скажаш? Мы — жыды?..“
Над лясной малой палянай
Неба чыстае, як сталь.
Дрыжыць маці, як асіна.
Эх, і час у нас настаў!
Адчуваю моцны голад.
Мне здаецца — гэта сон.
Падышлі мы ўсе пад ёлку —
Пад зялёны парасон.
IX
Вось хлеб. Вось малако.
Вялізны белы кот.
То прытуліў нас бацька пастушка.
Тут хутарок адзін —
Знаёмы селянін.
Ён доўга у лесе нас шукаў.
У печы аганёк.
Агнёвы язычок
Са смакам ліжа ніз скаварады.
Яечня… Смачна… Эх…
А маці кажа: „трэф“.
„Няможна есці. Гэта-ж мы жыды…“
Здаецца, райскім пахам аддае…“
Смяецца гаспадар,
Да жонкі: „сала жар!“
А раптам — страх… Знайшлі нас казакі…
