Каб хаця ніхто не ўбачыў,
Бо ‘шчэ прыдуць з казаком…
Чуем раптам брэх сабачы,
Нейкі шолах за кустом.
І выходзіць стуль кабетка.
Стала. Здзіўлена глядзіць.
Кажа: Хаімка, суседка,
Далібог, ка мне не йдзі…
„Гаварылі з вёскі людзі,
Каля нашых тут стагоў, —
Калі вас прымаць хто будзе,
Дык зарэжуць і таго…“
„Зараз хлеба прынясу вам.
Вы-ж галодныя мабыць“.
Бацька ёй на гэта з сумам:
„Дык скажы мне, як тут быць?“
„Далібог, сама не знаю.
Памазгую з мужыком.
Эх, бяда, бяда такая…
Каб агонь тых казакоў!“
VII
„Чаму так бацька дзікім вокам
„На мяне глядзіць?
„Чаму аб ёлку хвойка бокам
„Трэцца і скрыпіць?
„Чаму так страшна ў лесе ў гэтым,
„Мама, мне скажы?
„Ой, хтосьці стрэльнуў з пісталета
„Вунь на той мяжы.
„Баюся… Нешта лезе ў горла…
„Душыць у грудзях…
„Глядзіце… птушачка памёрла.
„Вунь гуляе страх…“
