Гэта старонка не была вычытаная
„О, сёстры!“ — Гэта сон.
Вось ёлка-парасон.
Той самы лес. Заснуў я ля ракі.
X
Нам хлеба прынясла ранейшая жанчына.
Жбаночак малака стаяў тут на траве.
Тры тыдні мала спаў — прыемны адпачынак.
„Пад‘елі, дык хадзем!“ — жанчына нас заве.
„Хадзем да нас. Нам горш, як ёсць, не будзе.
Так мой мужык сказаў. О, літасцівы бог!
Суседзі мы. Мы-ж не ваўкі, а людзі“. —
Адважны такі тон… Адважнасць у вачох…
І мы туды пайшлі. Жылі там цэлы тыдзень.
Жылі, як у гасцях, у бедных тых сялян.
Мінуў той жудкі час, як нейкі злыдзень,
Як над ракой вільготны дым-туман.
Назад прышлі ў разбураны Пасадзец.
І маці ў нас: „ці выпіт келіх мук да дна?“
Зноў трэба ў хаце гаспадарку ладзіць.
Эх, вайна…
Пасадзец, 1915 г.
|}
