Гэта старонка не была вычытаная
А вароны,кра" і "кра".
Недзе ды гарматныя грымоты,
Недзе ды стракочуць кулямёты.
„Ну і тарарам!“
Бацька гэта кажа жартаўліва.
Мы глыбока ў лес, далей ад ніваў,
Уцяклі усёй сям‘ёй.
Восень чырванеецца на клёнах,
Уцякае вецер ад праклёнаў,
Нібы мы, да хвой.
Вунь на небе сонца бледнай плямай.
Пругкі мох і верас пад нагамі.
Вунь бярэзнік малады,
Стукат-грукат, шум і крык на тракце.
Мы назад: глыбей-глыбей схавацца…
Гэта-ж мы „жыды“…
V
Над кустом лазовым
Жаўранак звініць
Сумна, жаласліва:
„Цірлі-цірлі-ніць“.
Матку жаль бярэ:
У гэтых чулых гуках
Маці чуе спеў,
Скаргу-плач аб муках.
Выцірае вочы
Ды глядзіць на нас:
„Учыні-жа цуд свой,
Божанька, хоць раз…“
Сонька знайшла грыб
І есці хоча, плача.
— Кінь, — кажу я, — кінь,
Бо гэты грыб сабачы!
