Мы давай наўцёкі,
А за намі лямант.
Візгатлівы голас:
„Мама! Мама! Мама!“
Ляманты і крыкі,
Востры свіст нагаек.
Лаянкі і рогат.
Звоны балалаек.
III
Цішыня, цішыня паміж хвоямі…
Пад кашлатым карчом мы сядзім.
Нашы страхі ў пацёмках загоены
На пару самотных гадзін.
Выплыў месяц з-за хмарак закураных,
Бяльмом вокам пажоўклым зірнуў.
Сядзіць бацька маўклівы, нахмураны,
А Лёлік ля маткі заснуў.
Грае месяц над хвойнымі стрэхамі,
Срэбны вэлюм кідае на пні.
Шышкі падаюць з дрэва арэхамі,
І дзіравіцца шоўк цішыні.
Цені сінія ходзяць уводдалі
І мільгаюць, дрыжаць у ваччу.
То галінкі ад ветру загойдалі,
А Соня: „Я есці хачу…“
Мы сядзім, бы не чуем, аглохлі мы…
Мы забылі раней пра той хлеб.
Маці сумна сказала завохкала:
„Нямала йшчэ будзе патрэб…“
IV
Восеньская раніца над борам.
Бледная зара над касагорам.
