„Што тут будзе? Што тут будзе?
Азвярэлі гэтак людзі.
Ходзяць чуткі-забабоны,
Нібы немцы мы, шпіёны.
Дзе-ж дзяцей схаваем, дзе?
Дзе-ж і бэбахі падзець?“
Маці шэпча ціха-ціха:
„Ну і гора, ну і ліха…
Ты парай нам, ты-жа пісар“…
Тут я ўспомніў: „рукапісы“…
Адна рада, адзін ход —
„Дай рыдлёўку! На гарод!“
Уначы капалі яму,
Бо тут блізка за лясамі
Чуваць грукат-стукат бойкі.
Хусткай трэ матуля вока.
Каля хаты на мяжы
Сядзіць лёлік і дрыжыць.
А пры ім малая Сонька:
— Скажы, Лёлік, я — жыдоўка?
Рэня, Геня, тата, мама,
Местачковыя таксама?
Я тут блізка, як на грэх.
Аж бярэ і злосць і смех.
Чорнавокая малая
Ад хлапца не адступае:
„Чым, кажы, мы вінаваты?..“
У мяне аж зубы сцяты…
„Дык завошта б‘юць жыдоў?“ —
Гэтай Соньцы пяць гадоў.
Бэбахі схавалі ў яме.
Бацька з ціхім сумам глянуў.
„Небяспечна, хоць і ноччу —
