— А ты яе на векі-на векі схавала ад сонейка!..
— Ніколі яна ўжо не адчыніць вочкі ясные — ніколі, ніколі!…
— Ніхолі галасочэк яе не зазьвініць — ніколі, ніколі…
— Хай каршуны кіпцямі рвуць мае грудзі старые!
— Хай сабакі гломзаюць маё сэрцэ непатрэбнае!…
Зноў заенчыла „ай!“ і змоўкла.
Увайшоў Арцём і ціха сеў, але барджэй усхапіўся, бо вялікі галагуцкі певень ускочыў на ложка, дзе ўперад лежала Ганулька.
— Кі-і-іш-ш-ш! Кі і-и-ш-ш! — і ня вытрываў…
— А бадай цябе трасца, бадай цябе! — крыкнуў ён і дзіка азірнуўся на цёмны кут ля печы.
Крыкнуў ён не на бабу сваю, як усягды, але на самога сябе. І то не! Крыкнуў ён на сваю страшэнную боль, каторая як-бы клешчамі абхапіла яго усяго…
— Бадай цябе трасца, бадай цябе!… І паваліўся на мокры гліняны памост, воб-землю і плакаў, як малое дзіцянё…
Змітрок Бядуля.
