Гэта старонка не была вычытаная
Як нарыхтаваная машына, Арцёміха і цяпер рабіла ўсё без цікавасьці, чула, як на хаўтурах бабы цешылі яе, ківаючы галавамі, сморкаючыся ў хусткі, ды прыгаварываючы проста з мосту:
— А ты-ж бедная, Арцёміха!
— А ты-ж ня вытрымаеш, Арцёміха!
— А як жэ-ж ты будеш жыць, Арцёміха?
— А ей-ей, Арцёміха, матачка! І шмат нагаварылі гэткіх слоў, што аж вушы вянулі. Чула Арцёміха, як на хаўтурах шаптункі вялі, што гарэлкі мала, што закусак скупа, што таго сяго не хватаець, але не цікавілася, як-бы не пра яе казана…
Ачнулася яна толькі тады, як вынясьлі дамавіну, як асталася адна, бо знядужала сама пайсьці… Азірнулася…
— Матачка Боская!…
І давай сухімі сьлезамі плакаць і прыгаварываць на распеў:
— А я-ж цябе насіла пад сэрцэм!
