рок і тры месяцы, — значыцца, ад сьмерці твайго гаспадара прайшло 10 гадоў. Гэтак і скажы старасьце.
— І гэта праўда, дзядзюхна, будзе?
— Праўда, успакаівае яе Раман: як аман у пацерах!
Таўстая кабета, падзякаваўшы, ідзе сабе да дому.
За ею ў хату ўходзіць маладая салдатка с пісьмом у руках і просіць дзядзьку, каб баржджэй прачытаў яго.
Дзядзька ледзьве-ледзьве разбірае пісьмо па складах. Жонка, схіліўшыся над ім, слухае і паціху плачэ, бо яе мужык — салдат у пісьме жаліцца, што цяжка служыць у чужой старане, што здароўе надта благое…
Дачытаўшы пісьмо да канца, Раман, звярнуўшы яго, аддае салдатцы; тая хавае яго за пазуху, — пасьля, выцершы хустачкаю заплаканые вочы, кажэ:
— Я ешчэ да цябе, дзядзюхна, маю просьбу: будзь ласкаў, скажы, ці можна будзе у ваўторак на
