Старонка:Заранкі (1924).pdf/76

Агорнуты думамі, часта
Журуся часінай начной;
Мне лёгка стаецца, як толькі
Да зорак я рвуся душой:

Як прыдзе спакой ў маю душу —
Мне мілы і поле, і бор
І птушак вясёлых сьпяваньне…
А ўсё-ткі я рвуся да зор.

Я чую таемнае жыцьце
Расьлін, і стварэньняў і гор;
З жыцьцём іх я разам зьліваюсь, —
Душою я рвуся да зор…

|}

ЗОРКІ.

Зоркі мае сьветлыя,
Вы разьвейце жаль,
Думку маю вольную
Панясеце ўдаль.
Я правёў-бы ў марах тут
Увесь ночны час;
Ўсё глядзеў-бы, зорачкі
Мілыя, на вас.
На шляху сьвяціце мне,
Як той аганёк:
Я на крыльлях ночачкі
Паляту здалёк.
Паляту маланкаю
Ў сьветлы, дзіўны край;
Дзе чароўна, вольна так, —
Сьвеціцца там рай.
Набяруся сіл я там,
Новых сьветлых дум,
Прыляту ізноў сюды
І разьвею сум.