Старонка:Заранкі (1924).pdf/75

ЗОРНЫЯ ДАЛІ.

І пуста і страшна мне часам бывае
І ў сэрца ўядаецца жаль.
Ах, як-жа прынадна заве-падзывае
Мяне безьмяжовая даль!

З якой-бы уцехай, здаецца, узьвіўся
Ў той дзіўны, нязьведаны мір;
Нуды, неспакою забыўся-б, пазбыўся —
Якая-б наўкол была шыр

Там моцныя-б сонца праменьні блішчалі;
Мой смутак навекі-бы зьнік.
Як лёгка-б і вольна там грудзі ўздыхалі, —
І дуж-бы я стаў і вялік!

Даведаўся-б там аб жыцьці я цудоўным
Бязьлікіх міргаючых зор,
Што вабяць мяне сваім бляскам чароўным
Змаленства ў далёкі прастор…

ДА СЬВЕТЛЫХ ЗОР.

Часамі, як смутак на сэрцы
Заляжа магутнай гарой;
Я бачу збавеньне у зорах,
Да зорак я рвуся душой:

Як здрада прыходзе ад сябраў,
У душы як загіне спакой
І сьцісьнецца сэрца ад болі, —
Да зор тады рвуся душой.

Часамі, жыцьцё як абмане,
Бягу ад людзей на прастор,
Блукаюсь ў лясох і дубровах,
Душою я рвуся да зор.