Старонка:Заранкі (1924).pdf/54

Бо у хаце рыбалова
Цэлых восьмера дзяцей.
Пасылай іх хоць сягоньня
Хлеб прасіці у людзей.

З ім адвечна яго гора;
Сэрца ные і шчыміць.
І, шнуруючы над рэчкай,
Каня позная скігліць.

|}

НАД ДЗЬВІНОЙ.

Шумліва мчыць магутны хвалі
Рака Заходняя Дзьвіна,
Нясе ваду да сіня мора, —
Паважна коціцца яна.

За хваляй хваля узьлятае
На жоўты ілісты пясок —
І рассыпаецца з шурханьнем,
Нібы бурлівы ручаёк.

Тут востракрылыя зіпайлы
Сьвяргочуць, быццам на бяду;
Маркотны кані-рыбаловы
Ляцяць каменьнем у ваду.

Клапотаў шмат у гэтых птушак,
Каб рыбку срэбную схапіць.
Во акунёк мігнуў зялёны —
І ўцёк, далей прышлося жыць.

Парой і ястраб зашнуруе.
Ён быццам маніцца прысесьць
На блоні, прыбранай кустамі,
І расказаць якуюсь зьвесьць.