Перайсці да зместу

Старонка:Заранкі (1924).pdf/11

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

За доўгі час набраўся сілы,
Загартаваўся і узрос:
У бой пашоў за край ён мілы
І меч над катамі узьнёс.

Лілася кроў чырвонай хваляй,
Ад краю ў край віхор гудзеў,
А хвалі бурна клекаталі,
Будынак тросься і трашчэў…

І вось патроху выбух буры
Над стараной пачаў сьціхаць.
Руіны й кроў — адзнак віхуры —
Краіна стала зажыўляць.

Хоць волат быў у змардаваньні,
Увесь ў крыві і ў ранах ён,
Але магутнае змаганьне
Дало здаровы значны плён.

Заварушылася краіна,
Заве дамоў сыноў сваіх
На адбудову ўсіх руінаў,
Каб больш ня ведаць бед ліхіх…

Хвала-ж табе, чырвоны волат!
Ты вартаўнік абшараў ўсіх,
Бо начаку твой грозны молат
Для новых ворагаў тваіх!

|}

ПЕСЬНЯ НАД КАЛЫСКАЙ.

Хлопчык адзінокі,
Яначка мой мілы,
Ціха спачывай.

Бацька твой далёка,
Там кладзе ўсе сілы
Ён за родны край.
Баю, баю, бай.