Перайсці да зместу

Старонка:Заранкі (1924).pdf/10

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

ВОЛЬНАЯ БЕЛАРУСЬ.

Упарта кавала марозна зіма
Свае ледзяністыя путы.
І зьяла надзея: ня вечна-ж нам цьма,
Ня вечна наш край будзе скуты.

На крыльлях сьвятла прыляцела Вясна
З сваім прамяністым вітаньнем.
Ад сну узьняла ўсю прыроду яна
Магутным ажыўчым сьвітаньнем.

Блакітны зазьяў над зямлёй небасхіл,
І мара ізноў акрылілась…
Набраўшысь магутных нязьведаных сіл,
Вясной Беларусь абудзілась.

І хутка дало абуджэньне свой плён:
Над краем загінулі хмары;
Прыспаны народ цяжкі скінуў свой сон;
Збыліся сьвятлістыя мары…

Апрані-ж, Беларусь, свой сьвяточны убор:
Больш няма над табою апекі.
Сабяры сваю моц ды і гэй на прастор!
Ты ня ўбачыш ярма ўжо навекі.

Узьніміся адважным арлом ў вышыну, —
Сьвеціць доля й табе залатая, —
І з уцехай спаткай сваю радасьць-вясну,
Бо й к табе прышла воля сьвятая!

ВОЛАТ.

Спрадвеку спаў ён цёмны, хмурны,
Забіты й прыгнячоны ўвек.
Але пранёсься выбух бурны —
І ўстаў асілак-чалавек.