Пісарэвіч. А-ах… (Стогне). Вось калі-ткі, па праўдзе, быў конь, ды зьезьдзіўся. Няўжо памру тут на чужыне? А можа і лепей… Шкада толькі хлопчыкаў… Сапсуюцца тут. Але як памру, то ужо з прытулку іх ня выганяць — і то балазе. А-ах… З сваімі дзяцьмі жыць ня прыходзіцца, а гаспадыніны сваім галузваньнем з розуму мяне зводзяць. А-ах, дзеткі, дзеткі… Няўжо памру? Яблыкамі мне часта пахне, — што-б гэта значыла? Скажу Стасі, хай прывядзе заўтра хлопчыкаў з прытулку: хачу з імі пабачыцца. Гм, няўжо памру,
∗
∗ ∗ |
Дзяўчынка (калматая, худая, абшарпаная; спачатку выстаўляе галаву ў трохі адчыненыя дзьверы). Пан! У вас быў доктар? Ён жыд?
Пісарэвіч. Быў, але ня ідзі сюды, Манічка, я хворы.
Дзяўчынка (уваходзіць і бярэ рэцэпт). Што тут напісана?
Пісарэвіч. Пакладзі рэцэпт. Можа-б ты пашла пакуль-што назад у кухню?
Дзяўчынка. Гэта наша хата, а ня ваша.
Пісарэвіч. Мы вашай маме плоцім за яе.
Дзяўчынка. А мама казала, што вы не заплоціце, бо голыя вы, як бізуны. Ведама, уцекачы, палякі праклятыя.
Пісарэвіч. Што ты там разумееш… Пакладзі рэцэпт і ідзі ў кухню.
Дзяўчынка. Я хачу тут быць. Вы не забароніце, бо хата ня ваша…
Пісарэвіч. Стася! Стася! (Дзяўчынка схапіла рэцэпт і ўцякае).
Жонка (прыбягае, запыхаўшыся). Што, Алесік?
