(Цалуюцца, пасьля трохі плачуць, абціраючы вочы, адна хустачкаю, другая кончыкам трапачкі, і тады з падзівам, без асаблівай прыемнасьці аглядаюць адна адну).
Паня. Я ўжо, пані Станіслава, замужам. Мой муж — доктар Пшэпюркоўскі, ён лекарам пры бежанскім камітэце.
Жонка. А мы… (Махнула рукою і абцёрла вочы). Вось… напыліла на ўсю сямейку хлеба!
Паня. Падумаць толькі, падумаць! Праклятыя бальшавікі!
Жонка. А вось іхны абаронца! (З злосьцю паказвае на мужа).
Пісарэвіч. Яны маёй абароны не патрабуюць. І калі я бараніў іх?
Жонка. Ты? Заўсёды! У цябе няма вінаватых сярод гэтых душагубцаў, хамаў гэтых, організаваных хуліганаў. Яны невінаваты ў тым, што жонка твая ходзіць горш за ўсякую жабрачку…
Паня. Страшэнна! Страшэнна!
Пісарэвіч. Але-ж…
Жонка (перабіваючы). Што сам ты, інтэлігентны чалавек, за гнілую бульбу боты мужыком шыеш, патрэбныя каморкі падмятаеш, — яны невінаваты!
Пісарэвіч. Але-ж пачакай, дай сказаць!
Жонка. Досыць я начакалася! Прычакалася таго, што дзеткі мае, замест вучыцца ў клясычнай гімназіі, марнуюць час пад вокнамі салдацкага эшалёну, каб выпрасіць у гэтых хамаў кавалачак хлеба-а-а… (Плача).
Паня. Страшэнна! Страшэнна! (Прыціскае к вачом хустачку).
Пісарэвіч. Але-ж, Стасенька, пачакай! Дай сказаць!
