Паня. Ах, так… Хваліць бога, што з намі нічога дрэннага ня трапілася.
Пісарэвіч. А за Тулаю папсавала мне настрой другая прыгода. Па ўсім цягніку, з вагона ў вагон, вадзілі добрыя людзі нейкага хлопчыка, зусім маленькага. Ён шукаў сваю матку і плакаў. І ніхто ня ведаў, дзе яго матка падзелася… Дагэтуль чую сябе вінаватым!
Паня. Што вы, што вы, пане Пісарэвіч! Чым-жа вы тут вінаваты? Кожнаму трэба сваіх дзетак пільнаваць, а ня чужых. Пане Пісарэвіч, а як-жа вашы дзеткі маюцца? Што гэта іх ня відаць?
Пісарэвіч. Мае хлопчыкі? А нічога, нічога, дзякую! Аддалі былі іх у прытулак, — хоць Стася і дужа не хацела, але крута нам прышлося. Дык нічога! Красьці троху няліся там, наўчыліся ад сяброў, а цяпер во з намі жывуць, бо прытулак зачыніўся, — нічога, добрыя хлопчыкі… Так і жывём. Дамоў ехаць зьбіраемся, бо ў гасьцёх, кажуць, добра, а ў сваёй хаце яшчэ лепей!
Паня. Бальшавікі, бальшавікі праклятыя да гэтага давялі. Да іх нішто было, а цяпер ні ў чым няма парадку. Да бальшавізму нам з мужам, можна сказаць, нішто сабе жылося, а цяпер ня тое, што францускай булкі, — хлеба белага і ў вочы ня бачым даўно. Ах, як цяжка жывецца, і ўсім, усім так.
Пісарэвіч. Праўда, праўда! І я вось ніяк не зараблю на гнілую бульбу. Шыю-шыю, а каб спагнаць ахвоту з бульбяных бліноў — дык аніяк. Ну, нічога! (Яшчэ весялей пяе).
Бульбу пякуць, бульбу вараць, |