гэта вы тут апынуліся? Як уцяклі з-пад немца? Здаецца-ж, вы меліся застацца пад нямецкай окупацыяй?
Пісарэвіч (бегае і махае рукамі, дзьмець у іх ад сьцюжы). Не, мы не засталіся, мы выехалі, толькі ўсё чакалі на асобнае купэ ў вагоне, дык трохі спазьніліся выехаць. Адзін наш бедны Мурзачка застаўся… Ведаеце: зачынілі мы яго ў будцы, дык ён выў і драпаўся, пакуль-ткі ня выскачыў. Прыбег на вакзал, знашоў нас, кідаўся ў вагон — і мусіў застацца ў палоне, начальства не дапусьціла яго эвакуавацца. Бачыце, мы ехалі ў цяплушках, а сабачых вагонаў ня было. Чула яго сэрца сьмертухну…
Паня. А што з ім сталася?
Пісарэвіч. А сьніцца мне, часта сьніцца, што сабачка наш тры дні ня еў, ня піў і ляжаў у сваёй будцы, як хворы. А на трэці дзень, як бухнуў нямецкі знарад, дык і яго і будачку яго закапаў у зямлю. Як сасьню, дык аж плакаць хочацца. А сьніцца мне яго сьмерць вельмі часта.
Паня. Я не разумею, чаму вы так шкадуеце свайго сабаку?
Пісарэвіч. І то праўда: сабаку сабачча сьмерць!
Паня. Дзякаваць богу, што самі выбраліся з гэтага пекла. Нам ехаць было добра, а вам?
Пісарэвіч. І нам нішто: ехалі, сьмяяліся, жартавалі. Цеснавата крыху было спачатку. Людзі абляпілі цягнік, як мухі, — нават на буфэрах ехалі. Нічога, няшчасьцяў было мала, толькі на першай станцыі адзін старэнькі ўцякач сядзеў на прыступачцы, загледзеўся, — як трахнецца галавою аб зялезны нейкі слупок, зваліўся — і душа з яго вон. Ну, нічога, яго панесьлі на насілках, а кроў прысыпалі сьвежанькім пясочкам.