ў хатнім выглядзе. Сядайце-ж, калі ласка, прашу вас, Мар‘я Іванаўна!
Мяшчанка (сядае). Ат! Заўсёды вы з сваім стуканьнем, пан Пісарэвіч! Ну, прыдзіце раз у мой пакой не стукаўшыся — паквітаемся.
Пісарэвіч. Добра вам казаць, а што мне жонка запяе на гэта?
Мяшчанка. Які вы жартаўлівы, пан Пісарэвіч! Вам нямаведама што ў галаве.
Пісарэвіч. Калі я гляджу на вас, Мар‘я Іванаўна, калі я любуюся на вашы нябескія лупаценькія вочкі, дык сапраўды я сам ня ведаю, што робіцца ў маёй галаве.
Мяшчанка. Кіньце ўжо, кіньце прасьмяхаць — жонцы скажу. А дзе-ж гэта пані Пісарэвічыха? Яшчэ не вярнулася з „хваста“ па хлеб?
Пісарэвіч (глядзіць на гадзіньнік на сьценцы). Не, яшчэ не вярнулася; восьмую гадзіну ў чарзе. Балазе, з услончыкам пашла: можна пасядзець.
Мяшчанка. Ах, пан Пісарэвіч, я дагэтуль не магу насьмяяцца з гэтай вашай выдумкі: услончык у „хвост“ з сабою браць. А якія-ж цяпер „хвасты“ вялікія; сёньня я бачыла, на цэлую вуліцу ад харчовай крамы расьцягнуўся, аж да рогу і за рог загнуўся. А найболей стаяць уцекачы.
Пісарэвіч. Вось, каб лісіцу з такім хвастом забіць: шмат грошы можна было-б за скурку пабраць, а?
Мяшчанка. А ці ведаеце вы, пан Пісарэвіч, я прышла да вас па аднэй важнай справе…
Пісарэвіч. Калі па грошы, Мар‘я Іванаўна, дык пачакайце: вось я скончу гэты заказ на перапіску…
