Жонка. Ты сам пачынаеш нэрвавацца. Дажартаваўся! Ну, цяпер паскачы на аднэй назе!
Пісарэвіч. Я і на дзьвюх магу… Во стану сярод вуліцы і буду ў кожнага пытацца, ці няма кватэры… Убачыш, як добра будзе.
Жонка. Убачу, убачу… Вунь ідзе бацюшка, пытайся.
∗
∗ ∗ |
Пісарэвіч. Дзень добры, бацюшка! Можна спытацца?..
Поп (грубы, гладкі, потны). А ў чым справа? Кватэру шукаеце?
Пісарэвіч. Так, бацюшка, кватэру! Ці няма?..
Поп (перабіваючы). Вы ўцекачы?
Пісарэвіч. Відаць-жа пана па халявах.
Поп. Не, не па халявах, а так па ўсім… О-ох горача сёньня, а мне яшчэ панахвідку па ўбіенным на полі брані трэба адправіць. А ці няма ў вас прадажнага сабакі?
Жонка (зьдзіўлена і пакрыўджана ўзьнімае плечы). Што вы, бацюшка?
Пісарэвіч. Застаўся наш Мурзачка ў немцаў, у палоне.
Поп. Шкада! А я купіў-бы ў вас добрага сабаку. Ведаеце, столькі цяпер зладзеяў разьвялося, уцекачоў панаехала…
Жонка (абурана). Я не разумею…
Пісарэвіч. Скажу вам, як на споведзі, бацюшка: век злодзеем ня быў, і за жонку прысягнуся.
Поп. Я не пра вас; так, да слова трапілася. Дый няма ў мяне для вас кватэры. Адзін пакойчык для аднае ін-
