Пісарэвіч. Блізу таго, панічка… Турбуем во добрых людзей… Кватэру шукаем.
Жонка. Трэці дзень шукаем… З ног зьбіліся шукаючы.
Мяшчанка. А-а! Чаму-ж вы стаіцё? (Сядае сама на лавачку на ганку). А вы-ж хры-шчо-ныя?
Пісарэвіч. Абое, панічка! І ў дакумантах паказана.
Мяшчанка. А вялікдзень-жа вы сьвяткуеце?
Пісарэвіч. Дый яшчэ як, панічка!
Жонка (хоча быць прыемнай). Мы ўсе сьвяты спраўляем: і вялікдзень, і коляды, і наогул усе сьвятцы.
Мяшчанка. Дык сядайце-ж, калі ласка, — пагамонім… (Жонка сядае на лавачку, Пісарэвіч абцірае пот). А ці
многа-ж у вас дабра?
Пісарэвіч. О, зусім мала: зьмесьцім у адным пакойчыку.
Мяшчанка. Ну, ведаеце, мне гэта ня надта падабаецца. Таму што — жылі ў мяне такія… Два месяцы пражылі — і ўцяклі, не заплаціўшы. Ім што: усё сваё дабро адным кошыкам перацягнуць могуць.
Жонка (устае). Выбачайце, але мы не та-кі-я… І дабро наша ў адным кошыку ня зьмесьціцца.
Мяшчанка. Маеце шмат чаго-о? Дык вы мне пакой згноіце, заставіўшы сваім дабром.
Пісарэвіч. У нас яго зусім мала, панічка…
Мяшчанка (перабіваючы). А вы-ж казалі многа.
Пісарэвіч. Ды так… ні многа, ні мала: ні кошыкам перанесьці, ні пакой згнаіць.
Мяшчанка. Гм! Вас таўкачом у ступе ня зловіш… Тут нейкая крутня.
Жонка (гневаецца). Хадзем, Алесь! Што тут…
Пісарэвіч. Стой, жонка! А вы, панічка, будзьце пэўная, гэта нічога, што мы так кажам. Гэта ад вашага
