<span title="пы ьных">ных прасёлачных дарогах, праходзіць праз напалоханыя, разбураныя вёскі.
— Вось нядаўна легіёны пагналі нашых коняй разам з мужыкамі ў абоз, — кажуць у адной вёсцы.
Толькі што былі палякі, — гавораць у другой.
Кожная вёска падносіць чырвонаармейскаму атраду свае страшныя навіны.
Дымяцца хаты, гумны. Гараць лясы.
Легіянэры асьвятля оць свае сьляды яркімі пажарышчамі.
— Наперад! уздагон!
А то — увесь край зь ішчаць.
Стаянкі робяць кароткія. Адпачнуць трохі, пасілкуюцца з паходнай кухні і — далей… далей…
Сяргей Па асюк, ня гледзячы на зморанасьць, не адчувае цяжкасьці стрэльбы. Яму з кожным крокам робіцца ўсё лягчэй. Нават таварышы, якія ідуць побач з ім, адчуваюць яго зухаватасьць.
— Чэрці цябе носяць, Панасюк!
— Не сьпяшы так!
Сяргей Панасюк не зварачвае ўвагі на такія словы таварышоў.
Удумёным глыбокім вокам ён аглядае ваколіцу. Вунь жоўтая, камяністая Лысагорка. А далей — у зялёнай лагчыне стромкі бярэзьнік. Ніжэй уецца рачулка, вузенькая, нібы выкапаны равок. Вось яна агібае срэбнай падковай сямейку прысадзістых хвоек…
А быў тут Панасюк пяць гадоў таму назад… А яшчэ тры вярсты — і яго родная вёска, калі палякі
