МАЦІ
Бягуць, галёпам імчаць коні. Носяцца ўдаль па чарзе, у пераменку — то ярка-белыя, то бліскуча-чорныя:
Дні і ночы.
Дні — сонечныя, цёплыя.
Ночы — сінія, зорачныя.
Дні і ночы пахнуць дымам і чалавечым потам.
Увесь дзень дым ві іць воблакам над лесам, часам над дарогай.
Уночы ў клубах чорнага дыму зіхацяць ангёвыя птушкі, чырвоныя плямы мітусяцца ў далячынях, мігацяць спалоханымі вачыма дзівосных, нязнаных волатаў-асілкаў.
Мерны тупат ног, скрыгаты і скрыпаты калёс, грукатаньне павозак, крыкі людзей, да хрыпоты грозныя лаянкі, калі-ні-калі страляніна.
Усё гэта зьліта ў адну дзікую музыку. Усё гэта зьмешана ў бадзёрым, напружаным, бы сталёвая спрунжына, тахце.
Ужо трэція суткі як чырвонаармеец Сяргей Панасюк ня сьпіць.
Яго вайсковы атрад сьпяшыць уздагонку за польскімі легіянэрамі, імчыць па пяшчаных, <span title="пы ьных">пы ь-
