Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/58

Ажаню, як буду жывы.
Будзе Богу й людзям годны! —
А лет сколькі? — той пытае.
— Дваццаць, — кажа, — мусіць, мае. —
— А зваць як? — Ды, Каліндарка!… —
Ўраднік піша усё шпарка:
Як радзіўся, гдзе хрысьціўся…
Пісаў, пісаў дый паехаў.
Бацькі яго угасьцілі,
Далі торбачку гарэхаў…
Пасьля таго, так не далей
Як у тыдзень, і асэсар
Шусьць у хату (і з мэдаляй).
— А гдзе, — кажа той пасэсар, —
Твой Ліндарка, ці як звецца,
Што хаваецца з някруцтва,
Пляцець лапцікі на печцы?…
Ашукаства! Баламуцтва!….
..............
А я-ж ехаць меў па дровы…
Бацька клікнуў. Йду у хату…
А асэсар той — здаровы!
Лясь мне ў морду, потым тату!
Я-ж узяў яго за грудзі
І піхнуў ілбом у дзьверы.
Ён як раўкне: — Гэй вы, людзі, —
Тут разбой! Прыміця меры!…
Тут рыштант, брадзяга скрыты!…
Вось і лоб калісь быў брыты!…
Вяжы усіх, нараджайся!…
Мяне лясь! — Ты хто? Сазнайся! —
— Скаліндар, — кажу, — сірота! —
Пацагнулі ап дарозе,