Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/57

Ушчаміўшы ў плот галоўку.
Шапку знайшлі аж за бродам
І у шапцы залатоўку.
А на-заўтра прывёў соцкі
Асэсара, паноў троя.
Труп той зрэзалі на клёцкі…
(А у марцы ж было тоя!)
Мяне цётка, у апеку
Ўзяўшы, трошкі падрасьціла,
Ды якому-сь чалавеку
Як за сына адпусьціла.
Незадоўга змёрла цётка:
Я стаў круглая сіротка.
Ці гдзе днюю, ці начую,
А ўсё бяду сваю чую!
Пастухі збяруцца ў гаю,
Пяюць песьні ля бярозы,
А мне чаго-сь, — сам не знаю, —
Смутна, цяжка, цякуць сьлёзы.
Рос я гэтак за вачыма,
Ужо трэйцы спавядаўся,
Калі зімой да вайчыма
Ды ураднік заблукаўся.
Я сяджу сабе на печы:
Пляту лапці, ўю аборы.
Ён паказуе праз плечы:
— Што-то? Сын твой, — кажа, — хворы? —
— То ня сын, — айчым мой кажа, —
Ўзяў сіротку. Дзякуй Богу,
Добры ўдаўся: позна ляжа,
Рана ўстане і адлогу
Не запусьце… спагадлівы!
Маю сына, хоць ня родны.