Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/59

Завязалі і вароты,
Мы-ж спынуліся ў астрозе…
..............
Астрог, братцы, паглядзеўшы
Мімаходам, выглядае
І нічога; шак ня еўшы
І ў астрозе ня бывае.
Але лепшы ў хаце голад,
У дарозе велькі холад,
Найцяжэйша праца ў полі, —
Як у той астрожнай долі!
Відзяў пташку я у клетцы,
Як галоўкай поты бьецца,
Аж скрыдэлкам затрапоча
І сканае… жыць ня хоча!
Раз лісіцу, аткапаўшы,
Прывязалі мы да кола:
Стала-ж грызьці, што папаўшы,
Сабе бруха распарола,
Растрыбушылась на часьці, —
Каб ня жыць так, хоць прапасьці!…
Нашто, — гадзіну, медзянку,
Пусьці ў шкляннае начыньне, —
Сама сябе без прастанку
Будзе жаліць, пакуль згіне!…
Як ужо-ж скаціна тая,
Або гадзіна праклята,
І та цану волі знае,
Што-ж для нашага-то брата,
Меўшы розум не скацінны,
Як знаць волю мы павінны!?.…
А ў вастрозе-ж німа волі,
Ні у чом, німа й ніколі!