Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/56

Матка-ж, ведама, кабета,
Затужыла і запала,
Гадкоў со-тры пацягнула,
Ў марцы й ручанькі згарнула,
(А ўсё ў марцы, трэба ж гэта!
А разумная была кабета!)
З таго гора бацька бедны
Стаў маркотны, як магіла.
Было сядзе такі бледны!
— Што-ж ты гэта нарабіла?! —
Гэтак скажа і заплача.
(Хто-ж пачуе, хто убача?)
Потым дай памалу сватаць;
Трэба-ж, ведама, жаніцца,
Каб было кому палатаць,
Каб было у што зьмяніцца,
А так усё памарнела:
Куры, гусі, нават сьвіньні, —
І сьвіньня дзяцей паела,
І карова марне гіне…
Ў восень давай шукаць пары.
Ды ніводная ня хоча;
Аднэй бедны, другой стары,
Трэцьця — чорт зна, што тароча:
— Аддай, — кажа, — Аліндарку
Куды-кольвек, хоць на людзі,
Сядзь на нашу гаспадарку!
Тагды выйду, добра будзе! —
Бацька кідаўсь со-тры тыдні,
Яшчэ горай зажурыўся,
Прадаў сякі-такі злыдні,
Разлайдачыўся, распіўся,
І умёр так пад гародам,