Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/54

Ну і доля-ж удалася!
І збылося-ж бацькі слова!
Вот у тыдзень вязуць гэта
Хрысьціць мяне да Макрова
Кумоў двоя і кабета.
У Аборках мост сарвала…
А я-ж быў — чуць жывы, слабы;
Рада-ў-раду, на тым стала,
Што ахрысьцяць з вады бабы.
З Бярэзіны жменю вады
Кума сама зачарпнула,
Паматала сюды — туды,
Трэйчы на мяне лінула.
— Вось і хрэст увесь тут, — кажа, —
І ксёндз хрысьціць гэтак сама,
Толькі яшчэ чым-сь памажа,
А хлапцу усё роўна — яма!
Хоць-бы жывым ды давезьці,
Каб дарогай не сканала, —
Скажуць, кепска вязла гдзе-сьці,
Або туга спавівала!… —
Гэтак мяне пахрысьціўшы,
Вязуць назад ужо да маткі.
Вочы добра пазаліўшы,
Ледзьве унясьлі да хаткі.
Закусіўшы тут, як трэба,
Пакумаліся і квіта!
Баба ўзяла бохан хлеба,
Пляшку водкі, торбу жыта;
Разыйшліся і паснулі.
Матка-ж мяне калыхае:
— Люлі, — шэпча, — сынок, люлі!..
А як зваць? Сама не знае.