Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/50

І найперш заглянуў — скарб яго ці цэлы?
Зірк! Губы развесіў і стаіць здурнелы:
У мяху ўсё трэскі, а грошы не стала;
А душа за чары навекі прапала.
З папараці кветку хцівец гдзе-сьці страціў,
Памарка забіла і не разбагацеў!
Цяпер ня то дзесяць, — трох ня пераліча,
Ня хціўцам, а дурням кожны яго кліча.
Вось хцівасьць на грошы давяла да згубы:
Німа ў сьвеце лепей, як свой грошык любы,
А то, як каторы чалавек харошы,
У добрым здароўі век зжыве бяз грошы!

|}

ГДЗЕ ЧОРТ НЯ МОЖА, ТАМ БАБУ
ПАШЛЕ.

Адзін мужык ды добра з жонкай ладзіў,
А гэта ж чорту ў горле косьць.
І што ён толькі не рабіў, — не звадзіў,
І немарасьць бярэ і злосьць.
Чорт з хаты вон ідзе, хвастом трэ вочы:
Жаль душы яму, а нават стыд;
Не раз ня еўшы быў, не спаўшы ночы,
А скутку — ніц, — сабе абрыд!
Калі глядзіць, шкулдык, шкулдык бабуся,
Як раз у тую вёску йдзець;
Чорт думае: дай бабе пакланюся,
Яна іх пэўна развядзець,
Прад бабай чорт такім харошым стаўся,
Аж вышчырыўся бабін клык;
Чорт жаль свой расказаў і абяцаўся