Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/51

Даць бабе пару чаравік, —
Як толькі муж ды жонку аддубасе;
І прысягу па свойму даў.
А баба ўнэт за дзела узялася!
(Чорт бабу пэўна добра знаў
Яшчэ тагды, як яблык крала Ева,
У раі Божжым, гдзесьці там,
З таго праклятага праз Бога дрэва,
Што праз яго прапаў Адам).
Вось бабка зараз шусьць да жонкі на сакрэты;
Давай хваліць, што добра так жывуць,
Што рэдка гдзе знайсьці такой кабеты,
А лепшых дык нігдзе ня чуць.
А можна-бы і лепей нават жыць,
Каб жонка ведала сакрэт,
Умела як на тоя варажыць, —
Яшчэ бы лепшы стаў ёй дзед.
Ёсьць у мушчын на самым гарляку
Грубейшы валасок адзін,
Як спіць, згалі яго, дык будзе да вяку
Слухмяны для цябе, як сын! —
Тут бабе жонка надала, што мела,
І баба з Богам выйшла вон,
А жонка з радасьці і полудня ня ела:
Што век жа будзе добры ён!
Мужык гарэ, і блізка ля мяжы,
А баба міма йдзе… Шкулдык
І стала! Кажа: — Божа памажы! —
Як трэба атказаў мужык.
— Што добрага чуваць, бабуся, у людзях? —
— Ай, чула, чула дзісь я шмат!
Ці то казаць, ці не казаць? Бо страх!