На зямлю раджайну, і дзеўку багату;
Буду жыць, казалі, як які пасэсар,
Езьдзіць парай коні, як сам пан асэсар;
Ды мне даражэйшы вугал гэты гнілы,
Камень пры дарозе, пясок ля магілы,
Як чужоя поля, як дом мураваны!…
Ні аддам за сурдут каптан свой падраны.
Клікалі-ж у госьці і клічуць суседзі; —
Не пайду, ня трэба, бо кажуць, заедзі
Ад чужога хлеба, — драсны абсядаюць,
Што чужега прагнуць, то сваё кідаюць.
Я ня кіну хаты, хоць вы мяне рэжьця,
Не пайду да вас я, хіба у арэшця.
А хоць сілай нават адарвалі-б з дому,
Калісь-ці вярнуўся б, як мядзьведзь да лому.
Заваліцца й хата, зарастуць пакосы…
Усё-б я вярнуўся, хоць голы, ды босы!
Насек-бы бярвеньняў, нацягаў-бы моху,
Зноў-бы склеціў хату як-кольвек патроху,
Зрабіў-бы камору, выкаваў-бы жорны, —
Усё-ж свой хлеб еў-бы, хоць-бы сабе чорны!
Ну дык-жа адстаньця, на што я вам трэба:
Ці каб ваш хлеб есьці, ці рабіць вам хлеба?
|}
|
ПРАЎДА. Ой, цяжка, цяжка…
Не сярмяжка цяжка, Але з гэтай доляй, А ўсё што-раз боляй. Ох, цяжкая-ж доля! От так-бы здаецца, |
