Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/29

Як я ня умею сказаць тоя слова,
Каб яно-то слова ды праўдай назвалі;
Каб і разыйшлося то слова па сьвеце,
Як праменьні слоньца цёплага у леце,
Каб на тоя слова ды людцы зрадзелі,
Так, як тыя дзеткі на сьвятой нядзелі;
Каб-жа тоя слова ды людцаў зьеднала,
Каб на тоя слова ворагаў не стала,
Каб людцы прызналі братоў ды братамі —
Дзяліліся-б доляй і хлеба шматамі;
А бяз таго слова я нямы калека!
Хоць бы занямець мне і да канца века!
Ой, нашто-ж мне вочкі, ой нашто-ж мне ясны?
Каб глядзеў, — які я ад усіх нешчасны?
Каб душа балела, гледзючы на долю,
Каб сэрца шчаміла і рвалася з болю?
Каб было чым плакаць і у дзень і ў ночы?
Ой, Божа-ж мой, Божа, вазьмі-ж мае вочы
Нашто-ж тыя вушы, як ня чуць нічога
Ні ад людцаў добрых, ні з неба ад Бога?
Ой, ці ні на тоя ж, каб чуць людзку лайку,
Ды тую плакучу дудку самаграйку,
Нашую жалейку, што енча няйграе,
Хоць як выйгравай ты, а яна смутная?
Ой, ці не на гэта-ж, каб чуць, як зьвякаюць
Ланьцугі на людцах, што з хат уцякаюць?
Ня здзекуйюся-ж, Божа, нада мной, над імі:
Парабі усіх нас, як камень, глухімі!
Вазьмі усе змыслы, покі прыйдзе праўда,
Бо жыць без яе нам не вяліка наўда!
Прасіў Бога ласкі: „Адвярні ты, Божа,
Злую нашу долю на сухія пушчы,
Адвярні на камень, ці на бездарожжа,