Справім сабе вечарынку:
Будзе мяса, будуць косьці,
Будзем есьць бэз адпачынку! —
— „Дзякуй, дзякуй ягамосьці
За весьці такія!
Ніхай прыйдзе сын у госьці,
Пагляджу ці вые?
Бо кажуць, між вамі
Трэба быць ваўкамі.
Я-ж па воўчу ня умею
Ні выць, ні есьці, ні лгаць.
Ды ськінь скурку, дабрадзею,
Бо… зубкі відаць!
I авечка, хоць дурная,
А ваўка-ж пазнае! —
|}
|
Бедна-ж мая хатка, разселася з краю,
Між пяскоў, каменьняў, ля самага гаю,
Ля самага бору, на беражку лесу:
Ніхто тут не трапіць, хоцьбы з інтарэсу,
Як няма гарэлкі, няма куска хлеба,
Дык які-ж інтэрас, каму сюды трэба?
Ды хоць няма хлеба, жабраваць ня буду,
Пражыву як-кольвек ад працы, ад труду.
Кепска-ж мая хатка, падваліна згніла,
І дымна і зімна, а мне яна міла;
Ня буду мяняцца хоць бы і на замкі, —
Калок свой мілейшы, як чужыя клямкі.
Ha страсе мох вырас, на імху бярозка, —
Мільшая мне хатка, як чужая вёска.
Сваталі-ж мне ў прыймы у новую хату.
|
