Ды ізноў аж на суд, а суду ўжо няма,
Толькі плача, кляне Пантурчыха сама.
Пантурка адвялі такі зараз ў астрог;
Той куртаты зашчыт, як кадзіла памог.
Я-ж якось уцалеў ад суду на той час.
Каб-жа Бог ні давёў на той суд другі раз!…
|}
|
Злавіў воўк ягнятка
І панёс жывоя!
Плачуць сын і матка,
Як бабры абоя.
Воўк над маткай злітаваўся,
Як які аконам,
У аўчынку перабраўся
Ды ідзець з паклонам.
Прыйшоў, — кажа, — я здалёчку
Расказаць пані авечцы
Добры весткі аб сыночку,
Як яму цяпер жывецца.
Не пазнала-б ты ніколі,
Такі стаў дасужы,
І жывець сабе на волі,
Бяз бяды, бяз нужы,
Зубы вырасьлі клыкамі,
І адпалі рожкі,
Ножкі цяпер з кіпцюрамі,
Хвост даўжэйшы трошкі.
І ўжо воўка не баіцца,
У хлеў ніхто ня гоне;
Мае чым абараніцца,
І другіх бароне!
Прыйдзі, імасьць, да нас ў госьці,
|
