Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/25

І начыньне забраць, і худобу прадаць,
Што ў казну, то ў казну, і яшчэ камусь даць.
Тысяч тры там, ці што, налічыў ён пяні.
(У Пятра-ж каб хоць грош быў які ў кішані. —
Смашны жабэ гарэх, ды зубоў Бог ня даў…
Каб акцыз тоя меў, што ў Пантуркі забраў;
Дзьве казы прадалі, ды сярмягу, ды воз,
І то брат адкупіў, а назаўтра адвёз).
Аж ня сьцерпеў той пан, што у куртцы сядзеў:
Пятруку штось сказаў, акуляры надзеў,
Калі ж крыкнець-зыкне, аж затросся той суд.
„Гдзе тут, кажа, — віна, чым Пятрук вінен тут?
„Што скацінку карміў працаваным дабром,
„Насіў брагу з двара на насілах вядром?
„Тут турму, тут і штраф для акцыза схаваць“…
Як зачаў гаварыць, як зачаў бядаваць,
Дык Пятрук і ня гнаў і у лесе ня быў,
А то я вінават, я сам гнаў і падбіў,
І данёс на яго… Вінават я увесь!
А бадай ты прапаў, а бадай цябе рэзь! —
Як ката да гары, так ён дзела скруціў,
На мяне набрахаў, Пантурка зашчыціў.
Я гляджу, што тут — куц, — прападу, як сука,
Бо мяшок такі мой, ды мая-ж і мука!..
Калі дзьверы скрыпель, а я — шусьць — праз людзей,
Ды на двор, ды ў карчму, да кабылы бардзей;
Прыляцеў аж у дом, бурачкоў трохі зьеў,
Сказаў жонцы „маўчы-ж!“ сам у лес паляцеў:
На тым мейсцу, гдзе быў браварок Пантурка,
Дай садзіць дзераўцы, аж самлела рука.
Сьцежку мохам заклаў і сьлед той так закрыў,
Што ніхто-б ні пазнаў, гдзе і бровар, ці быў.