Ад Пятра і да Якуба
Ен касой махаў ад раньня:
Наклаў стагоў, людзям — люба,
Ў хаце ж сена — ані званьня,
Равець з голаду скаціна,
Хоць кінь, бяжы за вачыма!
Дык….. (як раней).
Глядзі, касьцёл аж да неба,
Воласьць бляхамі пакрыта!
Срэбрам скрые, калі трэба,
Бо за гэта яго біта,
А сам жывець у мокрай яме,
Дзьверы заткнуў анучамі!
Дык…. (як раней).
З камаровы нос сякерку
Сьцісьне, крэкне, замахае,
Зробіць пушчу, як талерку,
Сьвет дравамі закідае!
А у хаце зварыць страву,
Пашчэпае стару лаву!
Дык….. (як раней).
Глядзі, горы паразрыты,
А чыгункай сьвет абвіты:
Ўсё з мужыцкай цяжкай працы,
Усе едуць у палацы;
Ў мужыка-ж німа білета!
Ці-ж ня дурынь мужык гэта?
Дык крычыця-ж, бійця ў звоны:
Дырны мужык, як варона!
|}
|
ЯК ПРАЎДУ ШУКАЮЦЬ. Як простая праўда згінула у сьвеце, |
