І золатам манюць і людзей склікаюць,
І Бога цалуюць, — а ўсё-такі прэце,
Як камень у воду, так праўда прапала!
Судоў нарабілі, начальстваў цімала:
Пасрэднік і воласьць, сынод і сэнаты,
Прысуцтвы і вокруг, управы, палаты;
А найбольш міравых участковых і зьездаў,
Што ў полі каменьня, што звездаў!
Затоя-ж жыцьцё цяпер труднае стала:
У сьведкі улезьці, ні села — ні пала,
Ад суду да суду праз лета цягацца
Так лёгка, што нават ня трэба старацца.
Раз еду я ў Вільню адведаць сынка,
Ажно пры дарозе пасецца кабыла,
Стаіць чалавек якісь ля млынка,
За млынам сука там брахала, ці выла,
І гдзе-сьці „ратуйця“ крычала кабета,
А мостам ляцела якая-сь карэта…
І што-ж тут такоя было? Мне здаецца:
Хто едзе, хто вые, хто можа сьмяецца…
(А мельнік стаяў у дзьвярох і сьмяяўся;
Чаго ён сьмяецца? Дык я ж ня пытаўся!)
Мінуўшы я млын той, еду ўжо лесам,
Ляжыць чалавек пад кустом ля дарогі
Бэз шапкі і босы, так кшталтам[1] убогі…
Але я еду з сваім інтарэсам,
Мне няма дзела больш ні да кога!
Ляжачага-ж люду усюды ёсьць многа!
Я аглянуўся, аж гоніцца хтосьці,
Кліча: „Пастой жа для Боскай мілосьці!“…
Стаў я, чакаю; аж ён і пытае:
- ↑ бытцам.
