дам расчуленым запытаў: ці згодна яна стварыць яго шчасце. Маша маўчала.
— Згодна, вядома, згодна, — сказаў Кірыла Петровіч, але ведаеш, князь: дзяўчыне цяжка выгаварыць гэтае слова. Ну, дзеці, пацалуйцеся і жывіце шчасліва.
Маша стаяла нерухома, стары князь пацалаваў ёй руку, раптам слёзы пабеглі па бледным яе твары. Князь злёгку нахмурыўся.
— Пайшла, пайшла, пайшла, — сказаў Кірыла Петровіч,— асушы свае слёзы і вярніся да нас вясёлая. Яны ўсе плачуць у тэты момант, — гаварыў ён да Верэйскага, — гэта ў іх ужо такі звычай... Цяпер, князь, пагаворым пра справу — гэта значыцца пра пасаг.
Мар'я Кірылаўна прагна скарыстала дазвол выйсці. Яна пабегла ў свой пакой, зачынілася і дала волю слязам сваім, уяўляючы сябе жонкай старога князя; ён раптам здаўся ёй агідным і ненавісным — шлюб палохаў яе, як шыбеніца, як магіла... «Не, не, — гаварыла яна ў роспачы, — лепш памерці, лепш у манастыр, лепш пайду за Дуброўскага». Тут яна ўспомніла пра ліст і прагна кінулася яго чытаць, адчуваючы, што ён быў ад яго. Сапраўды гэта пісаў ён. Было напісана толькі некалькі слоў:
«Увечары ў дзесяць гадзін на ранейшым месцы».
Месяц свяціў, ліпеньская поч была ціхая, зрэдку ўзнімаўся ветрык, і лёгкі шум прабягаў па ўсім садзе.
Як лёгкі цень, маладая красуня падышла да месца, вызначанага для спаткання. Яшчэ нікога не было відно, раптам з-за альтанкі з'явіўся Дуброўскі перад ёю.
— Я ўсё ведаю, - сказаў ён ёй ціхім і сумным голасам. — Успомніце аб вашым абяцанні.
— Вы прапануеце мне сваю дапамогу, — адказала Маша, — але не злуйце - яна палохае мяне. Якім чынам вы дапаможаце мне?
— Я мог-бы пазбавіць вас ад ненавіснага чалавека.
— Не чапайце яго, не смейце яго чапаць, калі вы мяне кахаеце — я не хачу быць вінаватай у якім-небудзь жаху...
— Я не крану яго, воля ваша для мяне святая. Вам абавязан я за жыццё. Ніколі злачынства не будзе зроблена ў імя ваша. Вы павінны быць чыстая нават і ў маіх злачынствах. Але як-жа я выратую вас ад жорсткага бацькі?
