свой родны сын і то адцураўся. (Кашляе). Пхэ-пхэ…
Грыб. Дрэнна.
Стары дзед. Знацца так, калі кажу. Знацца, скажам, вы, як тыя яўрэі, кагалам трымаецеся, дык вам куды лепей. Глядзі вось да чаго дадумаліся, нават хаты агулам будуюць. (Паўза). А сенажаць якая, гэта-ж проста любата!
Грыб. Дык прыставайце да нас, хто згодзен, хай бярэцца за работу, мы ўсіх прымаем.
Стары дзед. Ды я сваёй старой даўно казаў аб гэтым.
Грыб. Ну і што?
Стары дзед. Ну і што — ня хоча, кажа — хіба можна асушыць гэтую дрыгву…
Грыб. Ха-ха-ха! Дык-жа асушылі. (Паказвае рукою). Глядзеце, нават вока лашчыць. Прыемна паглядзець.
Стары дзед. Знацца, і я ёй казаў, гэта-ж самае, дык яна клянецца на чым сьвет стаіць, што не цяпер, дык учацьвер, а ўсё-ткі дрыгва застанецца дрыгвою… Зноў зальле…
Грыб (сьмяецца). І вы даеце веры гэтым казалам?
Стары дзед. А хто-ж яго ведае… Знацца, адны кажуць, што бог пасылае дождж, каб утапіць чорта, а другія — нібы для таго,
