Сьцяпан. Навошта мне яго галава? Непатрэбна яна мне! Я пытаю, куды ён пашоў?
Агата. Калі ён ужо так патрэбен, дык я зьбегаю, пашукаю.
Гірш. Агата! Ігнась напэўна да Барыса Грыба зайшоў, — гэта-ж хэўра! Зьбегай па яго, Агатка!
Агата (адзяецца). Я зараз. І заўсёды ён, валацуга гэты, з хаты сходзіць.
Сьцяпан (таксама адзяецца). Ды не патрэбен ён нікому. Я так пытаўся. (Чмыхае). Што?.. (Да Агаты). А далёка гэтыя Банадысёвы?
Агата. Да не! Вось тут. (Пакавае рукою). Праз некалькі хат…
Гірш. Яно і не праз некалькі, але і недалёка. (Да Сьцяпана). Дык мо‘ пойдзем?
Сьцяпан. Так, пойдзем. А справы, кажаш, назаўтра!
Гірш. Вядома! Хто яго і займаўся з імі, пасьля гэткае дарогі. Трэба адпачыць. (Зьбіраюцца выходзіць).
Агата. А ты, Гірш, зойдзеш яшчэ да нас ці не?
Гірш. А як-жа. Я зараз-жа прыду. Ты тут паклапаціся адносна вячэры. (Абодва выходзяць).
Агата. Добра. Добра. (Адна, пасьля паўзы). Што-ж гэта за ён? У мястэчку, здаецца,
