маўся, а ты адразу. (Да Сьцяпана). Сьцяпан Іванавіч, гэта кабеціна разумнейшая за ўсю вёску! (Заўважыўшы, што Сьцяпан хвалюецца). Уй, я зусім ня гэта хацеў сказаць. Сьцяпан Іванавіч, пойдзем да Банадысёвых, там усё, нават і… дзяўчаты!
Сьцяпан (не дачуўшы). Што ўсё, мне цікава ведаць? (Чмыхае). Я павячэраць хачу. Што?..
Гірш. Я вам кажу ўсё, гэта значыць: яешня, каўбасы, ну і… (робіць пстрычку ў шыю), як яе, але самі ведаеце… дый красуні ненаглядныя…
Сьцяпан. Ага! Так-бы і казаў! (Задаволены). Дык пойдзем ці што? (Паўза). А справы?
Гірш. Вінтэрас! Справа ня воўк, у лес не пабяжыць. Трэба-ж паесьці, дый адпачыць таксама.
Сьцяпан. Яно так. (Да Агаты). А дзе-ж гаспадар дзеўся?
Агата. А хто яго ведае… Мо‘ каню сена дае.
Гірш. Сьцяпан Іванавіч, вы ня ведаеце яе гаспадара?! Ого, гэта чалавек! Ды што чалавек — не чалавек, а золата. Гэта-ж заўсёды ён возьме што-небудзь дый выдумае. Уй, яго галава, адна галава чаго варта!!
