ЗЬЯВА II
Агата — Сьцяпан
Сьцяпан (скідае кажух). У-уф! Цяжка!
Агата (засумяцілася). Дазвольце, паночак, таварыш, я павешу!..
Сьцяпан (холадна). Калі ласка! (Аддае кажух).
Агата. А-я-яй, які цяжкі!.. Напэўна з пуд, а мо‘ і болей будзе!.. (Вешае).
Сьцяпан (ходзіць па хаце). Дык добры вечар!
Агата. Добры вечар, паночку!
Сьцяпан. Эх, добра было-б, каб як-небудзь самаварчык. (Да Агаты). Га?
Агата (не разабраўшы, зьдзіўлена). Што?
Сьцяпан (голасна). Каб як-небудзь чайку.
Агата. Нібы гарбаты панок хоча? Так?
Сьцяпан (злосна). І не панок, і не таварыш, а Сьцяпан Іванавіч!.. (Працірае хустачкаю акуляры). Га?
Агата. Ды разумею, панок, таварыш, Сьцяпан Іванавіч. Зараз у саганчыку нагрэю.
Сьцяпан. Еж сама свой саганчык, а я чайку хачу. (Дастае з кішэні цыгаркі, закурвае). Што?.. (Чмыхае).
Агата. На здароўе, панок, Сьцяпан Іванавіч!..
