нам было… Але як-жа далей будзе? Усё мае свой канец.
Манька (нясьмела). Ты-ж казаў, што жаніцца будзеш…
Міхалка. Жаніцца? Гм! жаніцца! Лёгка сказаць… Але ці ў гэтым шчасьце? Ну, калі пажэнімся, думаеш, будзем шчасьлівы? О, ніколі! Ты мяне не разумееш, я цябе таксама не магу зразумець, бо мы з табой быццам з розных канцоў сьвету. Людзі тады жывуць з сабой шчасьліва, калі разумеюць адно аднаго. А гэта трудна… Бо душа людзкая гэта… гэта не бутэлька гладкая, як гэта (бярэ са стала бутэльку), а там шмат ёсьць розных загібаў, куточкаў, перэгародкаў, якія усе трэба пазнаць, жывучы з чалавекам… Дык вось, Маня, нам трэба разстацца. Але, але… трэба!
Манька (маўчыць і глядзіць на яго).
Міхалка (падыходзіць да яе). Ну, чаго-ж ты маўчыш? Ня гневайся на мяне, мая ты сумненькая, але нічога не парадзіш — трэба; іншай рады няма. Як сама аб гэтым добра падумаеш, дык згодзішся са мной… Ну, толькі не рабі трагедыі… (гладзіць яе па валасох).
Манька (хапаючы яго за руку). Міхась! Ня кідай!.. Я буду для цябе паслухмянай, я табе ні ў чым перашкаджаць ня буду… рабі, што хочаш, толькі ня кідай!.. Залаценькі мой, ня кідай мяне! Што я без цябе рабіць буду?!.. як жыць буду?!.. Ня кідай!
Міхалка. Эх, дзетанька! Ня маеш ты ро-
