Манька (пачуўшы гоман, уваходзіць босая, акрыўшыся хусткай). Хто тамака?
Галубоўскі. А гэта тая самая кумпанія… студэнты. (Адчыняе дзьверы, уваходзяць: Сьцяпан, Міхалка і 2 госьці, якія падтрымоўваюць ушчэнт п’янога Лякдугну).
Лякдугна (пяе-бармоча: „Вып’ем за радасьць, вып’ем за шчасьце…“).
Сьцяпан. Выбачайце, панна Маня, што мы вас разбудзілі сярод начы, але ўжо нікуды нельга дастукацца, бо ўсюды зачынена, а сягоньня захацелася нам яшчэ крыху выпіць… Сягоньня разьвітаньне з прыяцелям… Міхалка раптам, ні з таго — ні з сяго, замест ехаць у суботу — паедзе заўтра раніцай.
Манька. Ах, так?
Сьцяпан. Дык вось трэба выпіць, праўда?
Манька (іронічна). О, трэба!
Сьцяпан. Ну, дык шкода часу… Хадзеце, хлопцы, сядайце! (усе, апрача Манькі і Міхалкі выходзяць у другі пакой).
Манька (стаіць каля буфэту й глядзіць на Міхалку).
Міхалка (ходзячы па сцэне). Маня! Я хачу з табой пагутарыць. Даўно я ўжо хацеў, але вось ня мог… А трэба… Цяпер дзеля таго галоўным чынам і прыйшоў сюды, каб адразу сказаць усё… Толькі калі ласка спакойна, бяз сьлёзаў…
Манька (глядзіць на яго шырока расплюшчанымі вачыма, баючыся гэтых ягоных слоў).
Міхалка. Бачыш, Маня, пара месяцаў назад мы спазналіся, палюбіліся, добра
