Джульета.
Я чула… Вы казалі Леанардо…
Яна не можа быць за перашкоду…
Яна ўжо замужам…
Георгій.
І я люблю яе…
Чым большы час прайшоў ад развітання,
Чым я далей адходзіў ад яе парога,
Тым больш расла мая любоў…
Джульета.
Патэр мі! О, тату!
Ф. Мусаці.
Джульета!.. Любае дзіця маё… Не прывід ты?
Не, не! Я чую голас твой, я адчуваю
Валасы твае пад пальцамі сваімі,
Я вочы бачу, вочанькі твае… Дзіця маё…
Джульета.
Тату, тату!
Ф. Мусаці.
Не думаў я цябе жывой убачыць.
Я знаў, што кінулася ты ад браво
З скалы уніз; я пошукі наладзіў;
Я сам апоўзаў кожны крок… Нідзе, нічога.
Дзе-ж ангел той, што вырваў
Цябе з падвойных лап разбойнікаў і смерці?
Джульета.
Вось мой збавіцель і… забойца.
Ф. Мусаці.
Забойца?!
Джульета.
Тату, я люблю яго.
А ён мяне не любіць, любіць здрадніцу сваю,
Не хоча з намі тут застацца, едзе
Назад у снежную, далёкую… праклятую…
У Беларусь сваю!..
Ф. Мусаці.
У Беларусь?
Георгій.
Я — доктар ўсіх сямі мастацтваў вольных
Францішак, Скарыны сын, з Полацка.
Ф. Мусаці.
Чакайце, вашы запісы і кнігі
У нас. Вы — рускі, доктар медыцыны?
Георгій.
Не, я яшчэ не доктар… Я прышоў прасіць
